- اومانگ پودار
- بی‌بی‌سی
۲۶ مهر ۱۴۰۲ - ۱۸ اکتبر ۲۰۲۳
دیوان عالی هند از قانونی کردن ازدواج زوج‌های همجنس خودداری کرده و امید میلیون ها عضو جامعه ال جی بی تی کیو پلاس را که به دنبال برابری در ازدواج بودند را از بین برده است.
مایا شارما مدت‌ها با تشویش و دلهره در انتظار رای دیوان عالی هند بود.
مایا شارما، ۷۳ ساله، فعال مدنی در زمینه حقوق دگرباشان جنسی (ال‌جی‌بی‌تی‌کیو+) با شریک زندگی همجنس خود در شهر وادودارا در غرب هند زندگی می‌کند.
او یکی از ۲۱ دادخواهی است که همراه با زوج‌های همجنس و افراد ترنس و سازمان‌های دیگر خواهان به رسمیت شناخته شده ازدواج همجنسگرایان هستند. درخواست او همراه با ۹ نفر دیگر حق انتخاب و آزادی دگرباشان (ال‌جی‌بی‌تی‌کیو+) برای تشکیل خانواده حتی خارج از چارچوب ازدواج است.
خانم شارما خودش تمایلی به ازدواج ندارد در‌واقع او با "ساختار ازدواج" مخالف است و حدود سه دهه پیش به زندگی مشترک دگر‌جنسگرایانه خود پایان داده است. او که مایل است رابطه‌اش "زندگی مشترک" نامیده شود می‌گوید:"مفهوم ازدواج با مسائل مختلف دیگری عجین شده است".
او در گفتگو با بی‌بی‌سی می‌گوید:"اما حکم دیوان عالی هند نقش مهمی در جلب توجه عمومی نسبت به خشونتی که زوج‌های دگرباش (ال‌جی‌بی‌تی‌کیو+) در هند با آن مواجهند دارد. تصویب این طرح به آنها حق "انتخاب" شریک زندگی خود را آنطور که می‌خواهند میدهد و به آنها اجازه میدهد که به‌طور رسمی ازدواج کنند".
"امیدواریم پس از این دادخواهی کم‌کم مردم به تغییر نظام ازدواج به نظام عادلانه و دادورانه‌تری بیندیشند".
خانم شارما در دوران مدرسه برای اولین بار متوجه علاقه و توجهش به زنان شد و با برخی از آنها دوستی‌هایی "عمیق و صمیمانه" برقرار کرد. او می‌گوید:"اما آن زمان جهان بیش از آن دگر‌جنس‌گرا بود که بتواند روابط هم‌جنس‌گرایانه دو زن را بپذیرد".
وقتی او در دهه ۱۹۶۰ پس از پایان کالج به دهلی نقل‌مکان و فعالیت جمعی برای حقوق زنان را شروع کرد اوضاع کمی تغییر کرده بود. در آنجا بود که با زنانی آشنا شد که اسیر زناشویی‌های خشونت‌آمیز و آزارنده بودند یا به‌طور پنهانی رابطه عاشقانه‌ای با زنان دیگر داشتند. این تجربه‌ها او را به یاد تمنا‌های درونی خودش انداخت.
در آن زمان رابطه میان افراد همجنس در هند ناپذیرفتنی و تابو محسوب می‌شد و بسیار غیر‌معمول بود و هنوز هم چنین است. خانم شارما می‌گوید موج‌هایی از تغییر گاهی از راه می‌رسد، برای مثال در سال ۱۹۸۸ خبر ازدواج دو زن پلیس به سرخط خبر‌های هند تبدیل شد. همان زمان چند زوج لزبین با هم "توافق زندگی مشترک" یا قرارداد‌های غیر‌رسمی مشابهی بستند و با هم عهد کردند که به هم وفادار بمانند.
اما واکنش منفی جامعه همچنان به‌شدت ادامه داشت. خانم شارما اشاره می‌کند که دو مأمور زن پلیس ناگهان بدون هیچ اخطار و توضیحی از کار خود برکنار شدند.
او می‌گوید یکی از جنبش‌های اساسی در سال ۱۹۹۱ شروع شد، زمانی که سازمان مردمی مدافع بیماران ایدز و ضد تبعیض دگرباشان جنسی گزارشی ۷۰ صفحه‌ای از وضعیت دگرباشان در هند منتشر کرد که اولین سند مکتوب در زمینه حقوق دگرباشان جنسی در هند و مبارزه با باور‌های نادرست درباره روابط همجنسگرایان بوده است.
عنوان این گزارش هفتاد صفحه‌ای Less Than Gay است که به "کتاب صورتی" هم مشهور است و در این گزارش فهرستی از خواسته‌های دگرباشان از جمله جرم‌زدایی از رابطه مردان همجنس و امکان ازدواج دگرباشان و حقوق جنسی و شهروندی برابر برای افراد ترنس مطرح شده است.
کتاب صورتی از حمایت عمومی چندانی برخوردار نشد اما به خانم شارما جرأت و جسارت بخشید که به زندگی زناشویی ۱۶ ساله خود خاتمه دهد.
او می‌گوید: "جنسیت که هنوز با آن کنار نیامده بود دلیل تصمیم برای پایان زندگی زناشویی نبود بلکه دلیل آن این واقعیت بود که نمی‌توانستم نابرابری و رنج و آزار نظام ازدواج را بپذیرم".
"به‌همین دلیل چمدانم را بستم و بی‌خبر خانه شوهرم را ترک کردم".
پس از چند سال وقتی او عاشق زنی می‌شود در‌می‌یابد که باز چقدر در آرزوی "جهانی دگرگونه" است که در آن روابط افراد همجنس‌گرا پذیرفته شود.
او می‌گوید:"شناختن خویش یک مرحله است اما وقتی عاشق می‌شوی یک گام به پیش برداشته‌ای".
او همچنان با احساسات درونی‌اش کلنجار می‌رفت تا اینکه در سال ۱۹۹۸ فیلم آتش در هند به اکران در‌آمد.
فیلم آتش با بازی بازیگران مشهوری مانند شبانه اعظمی و ناندیتا داس یکی از اولین فیلم‌های بالیوود بود که به روابط عاشقانه دو زن لزبین می‌پرداخت که باعث برانگیختن اعتراضات فراوانی شد. احزاب سیاسی سالن‌های سینما را تخریب کردند و معترضان به تماشاگران فیلم حمله کردند.
این حملات باعث برانگیخته شدن واکنش گروه‌های طرفدار دگرباشان جنسی یا ال‌جی‌بی‌تی‌کیو+ شد. خانم شارما در آن زمان پوستری طراحی کرده بود که روی آن نوشته شده بود "هندی هستم و لزبین" و در برابر سینمای معروف رگال در دهلی همراه با دیگران ایستادند.
او در ابتدا می‌ترسید که مردم او را شناسایی کنند اما با گسترش اعتراضات در کشور جسارتش بیشتر شد.
"برای اولین بار واژه لزبین به سرخط خبرها راه پیدا کرد. کم‌کم دیگر در هراس و دلهره‌ام تنها نبودم. به نقطه‌ای رسیده بودیم که می‌توانستیم بگوییم ما هستیم، چطور می‌توانید ما را نادیده بگیرید".
فعالیت‌های مدنی و دادخواهی‌های مایا شارما عواقبی هم برای او به دنبال داشته است او ناچار شغل خود را در اتحادیه بازرگانی از دست داد چون او را متهم به "تخریب وجهه" اتحادیه کردند.
او به وادودارا نقل‌مکان کرد و به سازمان مردمی دیگری در زمینه حقوق زنان، لزبین‌ها، همجنسگرایان و افراد ترنس پیوست.
خانم شارما معتقد است رای دیوان عالی هند نقش مهمی در ارتقای حقوق اجتماعی افراد ال‌جی‌بی‌تی‌کیو+ خواهد داشت و " آنچه در بطن این مبارزه جاری است ای بسا از رسیدن به مقصد نهایی ارزش بیشتری داشته باشد".
او می‌گوید:"برای مثال پیش از آنکه دیوان عالی هند در سال ۲۰۱۸ از رابطه جنسی مردان همجنس‌گرا جرم‌زدایی کند جامعه ال‌جی‌بی‌تی‌کیو+ پراکنده و متفرق بود". این یکی از مقاطعی بود که کل جامعه ال‌جی‌بی‌تی‌کیو+ هند با درک مشترکی به همبستگی رسیدند.
در مسیر مبارزه قوانین حقوقی و قضایی یاری‌رسان جنبش است. در سال ۲۰۱۴ دیوان عالی هند افراد ترنس را به عنوان جنس سوم به رسمیت شناخت و آنها از حقوق ویژه‌ای از جمله اعمال نظر در سیاست‌ها و مصوبات دولتی برخوردار شدند.
خانم شارما پیش از رای دیوان عالی هند گفت اگر این دیوان طرح ازدواج همجنسگرایان را تصویب کند راهگشای تغییرات آینده است اما حکم دیوان عالی هر‌چه باشد جنبش هنوز راه درازی در پیش دارد.
"تلاش برای مصوبات قانونی یک سوی ماجرا و دگرگونی اجتماعی سوی دیگر ماجراست اما چه خوب است اگر روزی او دو سویه به یکدیگر بپیوندد".
ncG1vNJzZmivp6x7o67CZ5qopV%2BlsrO%2FyJqlaK%2Bfp7mlecWemK2toprAboKWamtsbGhl